Ten krzew zachwyca w roli żywopłotu. Posadź go zamiast tui i bukszpanu

Źródło: Adobe Stock

Trzmielina (Euonymus) jest krzewem z rodziny dławiszowatych. Wiele jej gatunków jest uprawianych jako ozdobne.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Trzmielina: Co to za roślina?

Trzmielina to krzew, który w zależności od gatunku, może osiągać wysokość od 30 cm do nawet kilku metrów. Ma najczęściej gęsty i rozłożysty pokrój. Największą jego ozdobą są liście, które u niektórych gatunków jesienią przebarwiają się na czerwono lub purpurowo. Zakwita wiosną, jednak jego kwiaty nie są zazwyczaj szczególnie ozdobne. Ciekawe są natomiast jego owoce, które przybierają formę różowych lub czerwonych torebek pękających po osiągnięciu dojrzałości i ukazujących wówczas ukryte w swoim wnętrzu pomarańczowe nasiona. Trzeba jednak pamiętać o tym, że owoce większości gatunków trzmieliny są silnie trujące. W związku z tym uprawa tego krzewu nie jest polecana osobom mającym małe dzieci lub zwierzęta domowe.

Trzmielina bardzo dobrze znosi przycinanie i daje się łatwo formować. W związku świetnie sprawdza się w roli żywopłotu. W zależności od gatunku można formować ją w geometryczne kształty idealne do ogrodów w stylu angielskim lub też bardziej swobodne kompozycje pasujące do ogrodów wiejskich i naturalistycznych. Można jednak sadzić ją nie tylko w grupach, ale także pojedynczo jako soliter.

Czytaj też:
Posadź to zamiast bukszpanu. Ćma przestanie być problemem

Uprawa i pielęgnacja trzmieliny

Trzmielina jest łatwa w uprawie. Najlepszym czasem na jej sadzenie jest wiosna lub wczesna jesień. Po posadzeniu roślina wymaga umiarkowanego i regularnego podlewania.

Krzew preferuje ciepłe i słoneczne stanowiska. Poradzi sobie również w półcieniu, jednak wówczas jesienią liście gatunków przebarwiających się na czerwono nie osiągają spektakularnych odcieni.

Niewątpliwą zaletą tej rośliny jest fakt, że może ona rosnąć w każdym podłożu, nawet w ciężkim i mocno wilgotnym. Najbardziej odpowiednia gleba to jednak ta żyzna, przepuszczalna i lekko wilgotna. Krzew ze względu na swój płytki system korzeniowy nie jest odporny na długotrwałą suszę i z tego względu wymaga regularnego, ale jednocześnie umiarkowanego, podlewania. Zaleca się również, zwłaszcza wiosną, jego nawożenie, dzięki któremu lepiej się rozrasta.

Trzmielina nie jest rośliną w pełni mrozoodporną i z tego względu zazwyczaj wymaga na zimę okrycia w postaci np. agrowłókniny lub stroiszu. Krzew jest natomiast dosyć odporny na szkodniki i choroby, jednak czasami bywa atakowany przez mączniaka prawdziwego.

Czytaj też: Trudno oderwać wzrok. Chcesz nadać ogrodowi romantyczny klimat? Będzie idealna 

Trzmielina: Najpopularniejsze gatunki

Istnieje ponad 100 gatunków trzmielin, jednak w naszym kraju jako rośliny ozdobne uprawianych jest zaledwie kilka. Wśród najpopularniejszych gatunków znajduje się:

• trzmielina oskrzydlona – to z pewnością jedna z najbardziej efektownych trzmielin; ma nieregularny pokrój i może osiągać do 3 m wysokości; jej najbardziej charakterystyczną cechą są liście, które jesienią przebarwiają się na czerwono; to właśnie z ich powodu roślina bywa nazywana „płonącym krzewem”;
• trzmielina japońska – zimozielona odmiana pnąca i gęsta, która może dorastać nawet do 4 m wysokości; bardzo dobrze radzi sobie w półcieniu i cieniu;
• trzmielina pospolita – jej liście przebarwiają się na intensywnie czerwony kolor; krzew posiada też ozdobne owoce, które długo utrzymują się na jego pędach;
• trzmielina Hamiltona "Popcorn" – swoją nazwę zawdzięcza białym torebkom nasiennym o nieregularnych kształtach, które przypominają popcorn; preferuje żyzne i wilgotne podłoże;
• trzmielina płaskoogonkowa – to kolejny gatunek o przebarwiających się na czerwono liściach; może dorastać do 2 m;
• trzmielina Fortune’a – nazywana wrzecionem fortuny; jest gatunkiem zimozielonym, niskim i płożącym; osiąga przeciętnie od 30 do 60 cm wysokości;
• trzmielina brodawkowata – swoją nazwę zawdzięcza brodawkom pokrywającym jej pędy.

Trzmielina: Pochodzenie nazwy

Łacińska nazwa rodzajowa trzmieliny – Euonymus – pochodzi z języka greckiego od słów „eu” – dobry oraz „onoma” – imię, co można przetłumaczyć jako „dobre imię” lub „roślina dobrego imienia”. Nazwę tę w starożytnej Grecji stosował Teofrast z Eresos na określenie oleandra pospolitego. Następnie została ona przeniesiona na trzmielinę przez żyjącego na przełomie XVII i XVIII wieku francuskiego botanika Josepha Pittona de Tourneforta, a następnie utrzymana przez Karola Linneusza. Nazwa „dobre imię” bywa uznawana za nieco ironiczną i przewrotną, biorąc pod uwagę trujące właściwości trzmieliny.

Z kolei w języku polskim określenie trzmielina, nawiązujące prawdopodobnie do trzmiela, nadane zostało na początku XX wieku. Wcześniej roślina ta bywała nazywana także mątwą, trzmielem i trzmielnicą.