Na początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, utalentowany twórca ludowy, grający w kapeli ludowej Dudków z Janowa Lubelskiego, Zbigniew Butryn dowiedział się o instrumencie ludowym o dość osobliwej nazwie suka biłgorajska.

Z  ogólnych informacji było wiadomo, że na tym instrumencie grywano przed II wojną światową w okolicach Kocudzy. Prowadzone przez naukowców w latach sześćdziesiątych poszukiwania nie dały rezultatu. Muzyk sam podjął próby dalszych poszukiwań. Z przekazów wynikało, że suka była instrumentem smyczkowym, z pudłem rezonansowym przypominającym skrzypce, z dwoma asymetrycznymi esami, w których był zaklinowany podstawek trzech lub czterech strun.